Rozdział dwudziesty piąty

Przełknęłam ślinę nagromadzoną w ustach i poczułam, że moje serce zaczęło bić znacznie szybciej. Nie potrafiłam racjonalnie odpowiedzieć na pytania, które sama sobie zadawałam. Co on tu robi? Dlaczego tu jest? Nerwowo schyliłam się po torbę z książkami, drżącymi dłońmi podniosłam ją do góry i położyłam ją na masce samochodu, o którą też się oparłam. Czułam na sobie ciekawskie spojrzenia osób, które właśnie wyjeżdżały z parkingu szkolnego. Nie miałam nawet ochoty odwrócić w ich stronę głowy, czy nawet pokazać środkowego palca, by dali mi spokój. Po prostu stałam i wpatrywałam się w chłopaka przed sobą. Wsunął dłoń do kieszeni swoich spodni i wyciągnął coś ze środka. Nie minęła chwila, a trzymał coś przy swoim uchu, a mój telefon zaczął wibrować. Nerwowo oblizałam spierzchnięte usta i wcisnęłam odpowiedni guzik odbierając połączenie.

- Emily.

- Co tu robisz?

Nawet z takiej odległości mogłam dostrzec ten jego uśmieszek. Wolną dłonią sięgnął do włosów na swojej głowie i ciągnąc za ich końce cicho westchnął.

- Martwiłem się - odpowiedział spokojnie. Wywróciłam oczami, ale kącik moich ust mimowolnie uniósł się delikatnie do góry. W tym momencie miałam jedynie ochotę podbiec do niego i mocno się do niego przytulić. To było takie... cudowne z jego strony, że zrezygnował z wyjazdu po coś co było dla niego takie ważne tylko dlatego, że się o mnie martwił. Oczywiście nie było o co, bo przecież żyję i nie sądzę, że coś mi zagraża. Już chciałam ruszyć w jego kierunku, gdy uświadomiłam sobie, że obok wciąż przejeżdżają samochody.

- Aww, - powiedziałam z ogromnym uśmiechem, - a tęskniłeś?

- Zawsze.

Mój żołądek wykonał jakąś akrobację, a kolana dziwnie zmiękły. To było okropne uczucie, zawsze się go wzdrygałam ale teraz było inaczej. Było przyjemniej, śmieszne, że to właśnie chłopak od którego powinnam trzymać się z daleka wywołuje u mnie taką reakcję.

- Co tu robisz?

- Po tym jak zadzwoniłaś musiałem wrócić, - odparł spokojnym głosem.

- Zabiłeś Ryana?

- Miałem taki plan, ale jeszcze może mi się przydać. Możesz mi poświęcić to popołudnie Emsy?

Nawinęłam kosmyk włosów na palec zastanawiając się co powiem mamie, niepewnie zerknęłam w kierunku szkoły i dostrzegając Samanthę uśmiechnęłam się pod nosem.

- Tak, muszę tylko pogadać z Sam.

- Jasne.

Schowałam telefon do kieszeni i przygryzłam usta spoglądając na swoją przyjaciółkę. Wiem, że to się jej nie spodoba. Mogłaby zarzekać się, że moja znajomość z Justinem jej nie przeszkadza, ale jej spojrzenia mówiły wszystko. Nie rozumiałam dlaczego go tak strasznie nie lubi, plusem było jednak to, że potrafiła to zaakceptować.

- Czemu masz taką minę? - Spytała podejrzliwie.

- Ja, um..., - dyskretnie skinęłam głową w kierunku Justina. Samantha wywróciła oczami zaraz po tym, gdy na niego spojrzała. - Chce się ze mną spotkać.

- Dlaczego?

- Nie wiem, może dlatego, że to mój chłopak? - Poczułam się dziwnie wymawiając po raz pierwszy na głos te słowa. - Wrócił tylko dlatego, że się o mnie martwił.

- To jest porąbane, - mruknęła, - wsiadaj do samochodu.

- Ale...

- Przecież nie możesz teraz do niego podejść, więc powiedz mi tylko, gdzie mam cię wysadzić?

Uścisnęłam ją z lekkim uśmiechem i od razu zajęłam miejsce pasażera w samochodzie zapinając pasy bezpieczeństwa. To właśnie lubiłam w Sam, potrafiła być uparta i czasami naprawdę działała mi na nerwy, ale była tą przyjaciółką, która wskoczyłaby za mną w ogień. Nie obchodziło jej to jak czuje się Justin, zależało jej na mnie i dziękowałam Bogu, że to właśnie ją postawił mi na drodze. Chwilę później poczułam wibracje telefonu i odczytałam wiadomość z miejscem, gdzie Sam miała się zatrzymać, a ja wysiąść. Podałam jej dokładną lokalizację i obejrzałam się za siebie. Justin jechał swoim samochodem tuż za nami. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, natomiast mina mojej towarzyszki mówiła wszystko - nie była zadowolona, ale z drugiej strony nie mówiła nic na ten temat. Gdy tylko zatrzymała samochód na poboczu posłałam jej uśmiech i podziękowałam, a następnie szybkim krokiem przeszłam do czarnego samochodu, który zatrzymał się kawałek dalej.

*

Szłam z Justinem za rękę zmierzając za budynek, w którym spotykał się ze swoimi kumplami. Niepewnie rozejrzałam się po okolicy, bo jeśli mam być szczera nadal przerażała mnie ta okolica. Nawet w świetle dziennym stary dom wyglądał jak z horroru.

- Co my tu robimy? - Spytałam, gdy Justin puścił moją dłoń i odszedł kilka kroków. Odwrócił się do mnie i uśmiechnął się lekko.

- Pamiętasz, gdy obiecałem ci, że nauczę cię strzelać?

Rozchyliłam usta i niemal podskoczyłam w miejscu. Energicznie skinęłam głową patrząc w kierunku wciąż uśmiechającego się Justina. Tyle na to czekałam! Może akurat broń w moich rękach to nie jest najlepszy pomysł, ale zamierzałam spróbować. Chciałam się czegoś nauczyć, spróbować czegoś nowego. Martwiłam się trochę o Justina, bo to całkiem prawdopodobne, że przypadkiem oberwie przeze mnie kulką. Oczywiście, nigdy nie zrobiłabym czegoś takiego umyślnie, ale jednak to bardzo prawdopodobne, szczególnie, że nie łatwo jest mi się skupić na czymkolwiek w jego obecności.

- To dobrze, - skinął głową przyglądając mi się z rozbawieniem, ale zostawmy to na później.

Jęknęłam z niezadowoleniem i niczym obrażona nastolatka wydęłam usta i skrzyżowałam ręce na piersi. Teatralnie pociągnęłam nosem udając, że płaczę. Justin pokręcił głową z niedowierzaniem śmiejąc się pod nosem. Minęła chwila, a ja wciąż stałam z obrażoną miną. Justin wywrócił oczami i podszedł bliżej, ujął moją twarz w swoje dłonie zostawiając krótki pocałunek na moich ustach.

- Potem, okej? - Spytał, a ja niechętnie kiwnęłam głową. - Chcę, żebyś umiała się obronić.

- Justin, przecież wiesz, że nic mi się nie stanie.

Teraz to ja wywróciłam oczami. Czyli tylko ze względu na ten mój pokój i na tą idiotyczną teorię, że ktoś niezwykle "groźny" w nim był Justin postanowił, że nauczy mnie samoobrony czy czegoś w tym rodzaju. Ale przecież mam jego, mam też Logana. Nawet gdyby coś mi groziło mam ich po swojej stronie i wiem, że nie pozwoliliby żeby coś mi się stało. Hej, w sumie to mogłoby rozwiązać wiele problemów, gdyby tak musieli połączyć siły... chociaż wolałabym jednak, żeby nic mi się nie stało.

- Czyli co, pękasz i nie chcesz się niczego nauczyć?

To zabrzmiało jak wyzwanie, a jego przymrużone oczy świadczyły tylko o tym, że mam rację. Specjalnie tak powiedział, specjalnie położył nacisk na słowo "niczego" i specjalnie się tak zachowywał, bo wiedział, że tego nie zniosę. Chciałam się nauczyć strzelać i wiedziałam, że będę musiała przeżyć najpierw coś co zaplanował na początku. - O'Connell tchórzysz? - Spytał znacząco poruszając brwiami.

Miałam ochotę go uderzyć, byle tylko się przymknął. Nie znoszę tego, że zawsze musi dostawać to czego chce.

- Przymknij się, - warknęłam, - niech ci będzie. - Dodałam wywracając oczami. Wciąż stałam z obrażoną miną. Justin stłumił kolejny wybuch śmiechu i nachylił się, by mnie znowu pocałować. W porę odwróciłam głowę tak, że jego usta wylądowały na moim policzku. Nie ma mowy, żebym się teraz z nim całowała. Byłam na niego trochę wkurzona i nie zamierzałam dawać mu żadnej satysfakcji. Mógł zachować niespodziankę związaną ze strzelaniem na później, a nie robić mi nadzieję, że właśnie tym się teraz zajmiemy.

- Nie wiem jak ja z tobą wytrzymuję. - Mruknął.

- Serio? Chcesz się kłócić?

- Nie.

Chwilę później zaczął gadać. Bardzo dużo gadać, pokazując różne dziwne rzeczy. Mówił co powinnam zrobić, gdyby ktoś mnie zaatakował. Nie ukrywam, że momentami całkowicie się wyłączałam i nie słuchałam tego co mówił, ani tego co pokazywał. Z drugiej strony nie sadzę, żeby to było ważne. To naprawdę urocze ze strony Justina, że się tak martwi i troszczy, ale serio zaczyna przesadzać, po za tym w mojej głowie najważniejszą myślą było to, że nauczę się strzelać, no, chociaż spróbuję. Dla niektórych mogłoby to być dziwne, że to właśnie tego chciałam cię nauczyć, ale chciałam czegoś nowego, a to właśnie trzymanie broni w ręku wydawało się być ekscytujące. Nie sądzę, że będę w tym dobra, ale chcę spróbować. Jeśli jednak będę taka rozproszona podczas wykładu na temat pistoletu z pewnością mogę zrobić komuś krzywdę i oczywiście mam tu na myśli Justina.

- Słuchasz mnie? - Uśmiechnęłam się niewinnie i skinęłam głową. Dopiero teraz zauważyłam, że Justin stoi w jakiejś dziwnej pozycji z jedną ręką podniesioną wyżej. Chłopak wywrócił teatralnie swoimi karmelowymi oczami i westchnął ciężko. Doskonale wiedział, że się wyłączyłam i umknęła mi spora część tego co tłumaczył. Jakimś cudem nie wpadł w furię, ktoś tu robi postępy! Mimowolnie uśmiechnęłam się pod nosem. - Dobra O'Connell, teraz pokaż mi na co cię stać.

Zdezorientowana spojrzałam na niego nie rozumiejąc o co chodzi, już chciałam o to spytać, gdy nagle ramiona Justina oplotły moją sylwetkę. W pierwszym momencie zupełnie nie rozumiałam o co mu chodzi, chciałam się jakoś przekręcić, by stanąć twarzą do niego, ale nie miałam takiej możliwości. Byłam zamknięta w jego żelaznym uścisku.

- Justin, - warknęłam - puszczaj.

Wydobył z siebie ciche mruknięcie i już wiedziałam, że tego nie zrobi. Zrozumiałam, że to jest moment, w którym mam wykorzystać to o czym mówił oraz to co pokazywał, by uwolnić się z jego uścisku. Problem polegał na tym, że nie pamiętałam zbyt wiele, w dodatku jestem do cholery jasnej dziewczyną! Małą, drobną i nie mam zbyt dużo siły. Justin jest przecież niemal niezniszczalny, jak ktoś taki jak ja ma uciec z jego uścisku, huh? Próbowałam się w jakiś sposób wykręcić, uderzyć go, ale zupełnie nic mi nie wychodziło. Moja irytacja rosła z każdą sekundą szczególnie, że Justin miał ze mnie niezły ubaw. Za każdym razem, gdy z niezadowoleniem prosiłam go, żeby mi odpuścił chichotał jeszcze głośniej. Ewentualnie mówił, że gdyby ktoś naprawdę mnie zaatakował byłabym już dawno martwa. Bzdury! Gdyby w rzeczywistości coś takiego miało miejsca, a oczywiście nic takiego się nie wydarzy, to zadziałała by adrenalina! A co za tym idzie miałabym więcej siły, odwagi i pomysłów.

- Justin, no proszę.

- Nie.

Westchnęłam ciężko i oblizałam usta. Pamiętałam naprawdę niewiele z tego co mówił, może faktycznie powinnam go chociaż przez chwilę posłuchać i skupić się na tym co pokazuje? Swoją drogą to zadziwiające, że się na mnie nie zdenerwował, gdy odkrył, że w rzeczywistości gadał sam do siebie przez ostatnie piętnaście minut.

Mogłabym go spróbować przekupić, ale to byłoby takie żałosne. Nagle do głowy wpadł mi pomysł, trochę głupkowaty, ale z drugiej strony przecież Justin powiedział, że wszystkie ruchy są dozwolone. Tak, to była jedna z niewielu rzeczy, które usłyszałam i zapamiętałam. Przebiegły uśmiech wpełzł na moje usta. Jego przedramię znajdowało się w doskonałym miejscu, na klatce piersiowej i dociskało mnie do jego torsu. Nachyliłam głowę i mocno zacisnęłam zęby wbijając je w jego skórę. Tak po prostu go ugryzłam. Zaskoczony pisnął niczym mała dziewczynka i od razu mnie puścił. Śmiejąc się w głos odeszłam kilka kroków. Wyglądał tak komicznie!

- Co do cholery! - Zaklął pocierając dłonią miejsce, w którym go ugryzłam. - Jesteś okropna!

Widocznie zupełnie nie spodziewał się, że coś takiego przyjedzie mi do głowy. Ale chyba o to chodziło w tym jego wykładzie. By działać z zaskoczenia? Mogłam przynajmniej tak myśleć, bo przecież nie wiedziałam o czym biadolił wcześniej.

- Wygrałam! - Odparłam triumfalnie wyrzucając swoje ręce w górę.

- Nie wierzę, że to zrobiłaś, - powiedział na co tylko roześmiałam się głośniej, - no popatrz! - Uniósł wyżej swoją rękę demonstrując moje dzieło. Nie sądziłam, że ugryzłam go tak mocno, ale faktycznie na jego skórze było widać idealne odbicie moich wszystkich zębów. - Skąd ci to przyszło do głowy?

Wzruszyłam ramionami.

- Sam mówiłeś, że wszystkie ruchy są dozwolone.

- I co? Myślisz, że to wystarczy? - Spytał z przymrużonymi oczami. Gdy tylko zrobił krok w moją stronę ja automatycznie cofnęłam się do tyłu. Uśmiechnął się pobłażliwie wiedząc, że jest górą i bez względu na to co zrobię i tak wygra. Pisnęłam jedynie bezgłośnie, gdy poczułam jak jednym ruchem oboje lądujemy na trawie. Przygniótł mnie do niej z satysfakcją wymalowaną na swojej twarzy. Zarzuciłam ręce na jego szyję i opuszkami palców przejechałam po jego karku. Uśmiechnął się krótko, a jego miękki usta musnęły moje. Naprawdę marzyłam o tym, by odwzajemnić jego pocałunek, ale nie było o tym mowy. Zjechał swoimi gorącymi wargami na bok zostawiając krótkie pocałunki na całej linii mojej szczęki. Zachichotałam, gdy poczułam jego usta obok ucha.

- Próbuję być romantyczny, a ty wszystko psujesz.

- Romantyczny? - Zaśmiałam się jeszcze bardziej. - Tak, to naprawdę romantyczne. Leżenie na mokrej trawie pod napalonym chłopakiem, który dopiero co udawał mordercę.

Justin zmarszczył na chwilę swoje brwi i złapał za brzeg mojej koszulki, a następnie odsunął się i wylądował tuż obok mnie, by jednym zdecydowanym ruchem przyciągnąć mnie do z powrotem siebie. Wylądowałam na jego klatce piersiowej.

- Lepiej? - Spytał, a następnie ujął moją twarz w swoje dłonie i przycisnął swoje gorące wargi do moich ust kontynuując pocałunek. Nie sądziłam, że lekcja samoobrony może skończyć się czymś takim. Moje serce zaczęło bić nienaturalnie szybko, dłonie, którymi wspierałam się jego klatki piersiowej lekko drżały, czułam się taka... szczęśliwa? Lubiłam te momenty, w których byłam tylko ja i Justin. Nic więcej. Liczyło się tylko to co do niego czuję i to, że jesteśmy razem. Oderwałam się od niego i usiadłam na trawie zagryzając usta, czułam, że moje policzki powoli się rumienią. Była jedna malutka rzecz, która mi przeszkadzała. Nie wiedziałam w jakim stopniu Justin odwzajemnia moje uczucia. Poczułam na sobie jego spojrzenie, które dokładnie zlustrowało moją sylwetkę. Skóra na policzkach zapiekła jeszcze bardziej.

- Aww, rumienisz się.

- Nie prawda.

- Prawda.

- Nie.

Zaśmiał się i ucałował mnie w policzek podając mi dłoń, żeby pomóc mi wstać. Uśmiechnęłam się niepewnie zerkając w górę, by na niego spojrzeć.

- Coś nie tak? - Spytał marszcząc brwi.

- Nie - skłamałam. Oczywiście, że coś było nie tak. Rozumiem te wszystkie gesty, pocałunki, miłe spędzanie czasu, ale chcę usłyszeć jakieś słowa, które by wszystko potwierdziły.

- Jesteś pewna Emsy?

- Tak, - uśmiechnęłam się szeroko, - to co, gdzie masz ten pistolet?

- Poczekaj tu, zaraz z nim wrócę.

- Ale...

- Jezus Emily! - Jęknął doskonale wiedząc, że chcę coś powiedzieć na temat tego, że boję się tu zostać sama. Już dawno powiedziałam mu, że to miejsce jest przerażające. - Mówię poważnie, nie wyskoczy ci tu żaden koleś w masce z piłą mechaniczną. Oglądasz za dużo horrorów!

- Jeśli zginę to obiecuję ci, że będę cię nawiedzać jako duch.

Odszedł śmiejąc się w głos. Przez cały czas rozglądałam się nerwowo szukając ewentualnej drogi ucieczki. Niecierpliwie zaczęłam stukać palcami o swoje usta. Na szczęście Justin wrócił bardzo szybko niosąc ze sobą pistolet i opróżnioną puszkę po piwie. Postawił ją na klocku drewna oddalonym od nas o kilka metrów i wrócił z bronią położoną na jego dłoni. Zachęcił mnie gestem dłoni, żebym ją wzięła. Nagle ogarnęła mnie niepewność, no bo, cholera ja chyba naprawdę nie nadaję się do takich rzeczy. Przecież ja wszystko robię nie tak, więc strach, że mogę zrobić krzywdę sobie i Justinowi wrócił ze zdwojoną siłą. Niepewnie sięgnęłam wyciągnęłam rękę przed siebie i podniosłam pistolet zagryzając usta.

- Nie zrób sobie krzywdy Emsy. - Powiedział Justin i stanął tuż obok mnie. Przełknęłam ślinę. Uśmiechnęłam się pod nosem czując jak wraca moja pewność siebie, przecież to nie może być takie trudne! Śmiało oplotłam swoimi palcami broń, Justin ostrożnie nakrył swoimi rękoma moje tak, że wspólnie trzymaliśmy pistolet. To nie było dobre, bo od razu się rozproszyłam jego bliskością. Bo jak mam się skupić na czymkolwiek, gdy on cały czas mnie dotyka? Zerknęłam na niego krótko, na jego twarzy malowało się skupienie, uniósł wyżej pistolet mierząc w kierunku puszki po piwie. Z dokładnością i delikatnością zsunął mój palec wskazujący na spust.

- Potem pokażę ci jak przeładować. - Powiedział. - Gotowa?

- Jasne.

- Pociągnij za spust jak dobrze wycelujesz.

Ściągnął swoje dłonie z moich, a następnie zakrył nimi moje uszy. Bez większego zastanowienia się czy celowania rozproszona tym, że był tak blisko i tym, że znowu tak bardzo się o mnie troszczył wcisnęłam spust i usłyszałam nieco stłumiony huk. Gdybym trafiła za pierwszym razem poszłabym wysłać los na loterię, bo to oznaczałoby, że mam dzisiaj szczęście. Cóż, kula przeleciała obok i wbiła się w pień drzewa. Oh, super. Nie wiem ile prób podjęłam, ale zaczynałam mieć już tego dosyć. Byłam beznadziejna. Wycelowałam jeszcze raz, znowu z małą pomocą Justina, który zdążył mi już pokazać jak przeładować magazynek - chociaż dalej to on się tym zajmował, a chwilę później puszka po piwie przewróciła się. Chciałam już zacząć skakać z radości, ale najpierw spojrzałam na szatyna, który wcale nie miał zadowolonej miny.

- O'Connell znowu nie trafiłaś, - mruknął Justin odchodząc. Ustawił ponownie aluminiowe opakowanie i faktycznie, było jedynie draśnięte przez kulę.

- To twoja wina. - Odpowiedziałam usprawiedliwiając swój brak jakichkolwiek umiejętności.

- Moja?

- Rozpraszasz mnie! - Fuknęłam a moje policzki oblało gorąco. Nie chciałam tego powiedzieć na głos, ale oczywiście nie zdążyłam się powstrzymać. Z tym, że to była prawda. Rozpraszała mnie jego obecność i to, że za każdym razem to starał się mi pomóc dobrze wycelować, to zatykał mi uszy. Oczywiście, że to mi się podobało, ale do pewnego momentu. Bo chciałam w końcu zrobić coś dobrze, a przy nim nie było to możliwe. Justin uchylił na chwilę usta po czym ciężko westchnął.

- Spróbuj jeszcze raz.

- Nie chcę, - odpowiedziałam zawstydzona, - trzymaj. - Tym razem to ja położyłam pistolet na swojej dłoni podając ją Justinowi.

- Nie po to siedzimy tu tyle, żebyś teraz się poddała.

- Jestem w tym beznadziejna, - wzruszyłam ramionami, - znajdę coś innego czego będziesz mnie mógł nauczyć. - Uśmiechnęłam się słabo ciągle mając w swoim posiadaniu jego broń.

- O'Connell nie bądź taką cipką, - spojrzałam na niego spode łba, - będę trzymać się z daleka, spróbuj jeszcze raz.

Nie chciało mi się z nim kłócić, więc przeładowałam ostrożnie pistolet, a następnie na chwilę przymrużyłam lewe oko i wcisnęłam spust. Kula ze świstem wyleciała z lufy. Huk był naprawdę głośny, wzdrygnęłam się na jego dźwięk. Tak bardzo chciałam, żeby pocisk trafił w tę przeklętą puszkę, żebym w końcu odniosła jakiś sukces i żeby Justin ucieszył się z tego, że jednak nie zmarnował tylu godzin męcząc się ze mną. Wpatrywałam się w aluminiowe opakowanie, ale nawet nie drgnęło. Nawet nie chciałam się zastanawiać, gdzie poleciała ta przeklęta kula.

- Mam dość, - mruknęłam.

- Jesteś rozproszona, to nie twoja wina, - Justin uśmiechnął się słabo i wyciągnął dłoń zabierając pistolet. Objął mnie ramieniem w pasie.

- Przepraszam. - Westchnęłam ciężko odrzucając do tyłu swoje włosy.

- Jestem pewien, że gdyby mnie tu nie było świetnie byś sobie poradziła. Jak chcesz to poproszę Ryana, żeby cię tego nauczył.

- Nie, dzięki.

- Jesteś pewna?

- Tak, chciałam po prostu spróbować, - uśmiechnęłam się idąc u jego boku, - to nic takiego, nie muszę być we wszystkim dobra. Zresztą, to i tak mi się do niczego nie przyda.

- Miejmy taką nadzieję, ale nie odpuszczę ci dopóki nie nauczysz się paru chwytów do samoobrony.

- Głupi żart.

- Nie żartuję Emily, to są poważne sprawy, więc nie zachowuj się jakby było inaczej. - Powiedział surowym tonem patrząc prosto na mnie.

- Pierdoły, - machnęłam ręką, - ale jak to ma ci pomóc i będziesz spokojniej spał to mogę się zgodzić.

- W takim razie chodź, napijemy się czegoś i zaczniemy od początku. - Pocałował mnie w czoło przyciągając jeszcze bliżej. - Tylko tym razem mnie słuchaj.

- Tym razem nie przynudzaj Bieber, - odpowiedziałam z wielkim uśmiechem. Jego ramię oplatało mnie w tali, mocno przytulałam się do jego torsu, gdy wyszliśmy na przód starego domu. Zamarłam spoglądając na samochód znajdujący się po drugiej stronie.

- Justin? - Spytałam starając się brzmieć normalnie.

- Tak Emily? - Spojrzał na mnie pytająco z lekkim uśmiechem.

- Logan tu jest.

Karmelowe tęczówki jego oczu zrobiły się jeszcze większe, zmarszczył brwi spoglądając na samochód, który należał do mojej rodziny. Serce zabiło mi mocniej, gdy drzwi z małym wgnieceniem od strony kierowcy otworzyły się, a ze środka wyszedł rozglądający się we wszystkie strony Logan. Spojrzałam błagalnie na Justina szukając jakiegoś ratunku z jego strony.

____________________________________

Wystarczy zwykłe czytam :)

~ PRZEPRASZAM. Nie zabijajcie mnie, prooooszę.
~ Dziękuję za komentarze, tweety i wyświetlenia, chociaż nie zasługuję nawet na połowę z nich.
~ Jeśli macie jakieś pytania do Emily, Justina, Logana, Samanthy czy jakiejś innej postaci z ORS możecie je zadawać tutaj, co by mi urozmaicić dzienną dawkę rozrywki ;)
~ Na pocieszenie powiem Wam, że mam mały fragment kolejnego rozdziału i, że o dziwo nawet mi się podoba.
~ Kocham Was wszystkich bardzo mocno, szczególnie, gdy motywujecie mnie do pisania :)