Rozdział dwudziesty szósty

03.11.2013 - Yup, jeszcze żyję i mam się dobrze. Rozdział będzie, nie wiem kiedy, ale będzie, jeśli jesteście na liście informowanych to na pewno zaraz po publikacji dowiecie się o nim :)

~

Moja klatka piersiowa unosiła się i opadała w zaskakująco nienaturalnie szybkim rytmie. Zacisnęłam powieki opadając na starą kanapę, która śmierdziała papierosami bardziej niż ostatnim razem. Miałam łzy w oczach. Tak bardzo chciałam powiedzieć mojemu bratu całą prawdę, od początku do końca wyjaśnić mu wszystko. Może wtedy w jakiś sposób zrozumiałby dlaczego to wszystko ciągle ukrywam? Ale nie byłam, aż tak zdenerwowana tylko przez niego. W tym momencie chodziło o coś więcej. Ukryłam twarz w dłoniach opierając łokcie o swoje drżące uda, nabrałam powietrza do ust i wypuściłam je ze świstem. Czułam, że zaraz zwymiotuję. Było mi strasznie niedobrze. Podniosłam na chwilę spojrzenie, oczy dwójki nastolatków wręcz wierciły dziury w mojej skórze czekając niecierpliwie na to co teraz powiem czy zrobię. A chciałam coś powiedzieć, wykrztusić z siebie jakieś słowo. Chociaż jedno ale suchość w gardle skutecznie mi to uniemożliwiała. Nie potrafiłam wydobyć z siebie chociażby krótkiego dźwięku.

- Emily?

Nerwowo zerknęłam na chłopaka stojącego nade mną ze zmartwioną miną.

To trwało dosłownie sekundy, zaraz poczułam, że ręka Justina przycisnęła mnie do jego boku, a on sam dodatkowo napiął wszystkie mięśnie. Wiedziałam, że trochę się tym wszystkim zdenerwował. Żadne z nas nie spodziewało się tego, że mój brat pojawi się w okolicy. Serce dudniło mi coraz bardziej, nie chciałam, by Logan mnie teraz zobaczył. Miałam zamiar mu wszystko powiedzieć, naprawdę. To przecież mój brat i z pewnością przyjąłby to po jakimś czasie do wiadomości, ale... nie teraz. To nie jest dobry moment na spowiedź, cholera, nie wiem czy kiedykolwiek nadejdzie odpowiednia pora. Mogłam sobie jedynie wyobrażać minę Logana, gdyby mnie teraz zauważył, a także reakcję. Zaczęliby się tu bić z Justinem, a ja nie dałabym rady ich rozdzielić. Przerzuciłam włosy na ramię starając się przysłonić swoją twarz, a zaraz po tym pośpiesznie chwyciłam materiał koszulki Justina w palce i przycisnęłam go do twarzy. W myślach nerwowo modliłam się do Boga - żebyśmy się zapadli pod ziemię, by Logan po prostu nas nie zauważył, by mnie nie dostrzegł, żeby sobie poszedł. Cokolwiek! Drżałam. Czułam, że trzęsę się jak przed jakimś atakiem, a to po prostu strach przejmował nade mną kontrolę. Bo gdyby mój brat mnie tu zobaczył upewniłby się, żebym już nigdy więcej nie widziała się z Justinem. To ja mu muszę o wszystkim powiedzieć, nie może się o tym dowiedzieć przypadkiem, bo wtedy skończy się to jakąś tragedią.

- Spokojnie Ems, chodźmy dalej - powiedział Justin. Jego głos był opanowany, ale wiedziałam, że po prostu gra. Z każdym krokiem wydawało mi się, że stary budynek oddala się jeszcze bardziej i, że nigdy do niego nie dotrzemy. Nie minęło nawet pół minuty od momentu, w którym Justin gwałtownie przycisnął mnie do mnie, a już usłyszałam znajomy głos za nami i cała zdębiałam.

- Bieber!

Z trudem łapałam powietrze nie wiedząc co zrobić, ani gdzie się ukryć. Nie wiem w jaki sposób Justin zachowywał zimną krew, ale wepchnął mnie za siebie, a ja ukryłam twarz w jego koszulce starając się uspokoić. Jestem naiwna, wiedziałam, że zaraz nastąpi ten moment. Moment, w którym wszystko się spieprzy. Chowałam się jak mała dziewczynka i błagałam, żeby ktoś lub coś ocaliło mnie przed zakończeniem znajomości z Justinem.

- O'Connell? - warknął szatyn. - Co ty tu do chuja robisz? - Podziwiałam Justina za to, że zachowywał się jakby nigdy nic. Mówił do mojego brata tak jak zawsze, nieco znużonym ale jednocześnie poirytowanym głosem.

- Szukam.

- Kogo?

- Twojego mózgu idioto! - jęknęłam w myślach uświadamiając sobie, że ta dwójka zachowuje się jak para dzieci pokłóconych o Bóg jeden wie co. Ich teksty były na poziomie przedszkolaków. Milczeli przez chwilę prawdopodobnie mierząc się gniewnie wzrokiem, a ja odchodziłam od zmysłów. Plus był taki, że Logan nie zwrócił na mnie uwagi, ewentualnie udawał, że mnie nie widzi. - Kogo tam chowasz?

Oops, wykrakałam. Przycisnęłam zaciśniętą pięść do ust starając się nie pisnąć słówka, Justin odchylił się do tyłu co chyba oznaczało, że Logan próbował za niego zajrzeć. Jeszcze mocniej wtuliłam twarz w jego plecy, może powinnam schować się pod jego koszulką?

- Nie twój interes.

- Ah rozumiem! Masz nową dziwkę?

Śmiech Logana dotarł do mnie równocześnie z dźwiękiem zatrzaskiwanych drzwi. Mój brat nieświadomie nazwał mnie dziwką, czyż to nie wspaniałe? Swoją drogą może gdybyśmy ruszyli biegiem zaraz po tym jak zobaczyliśmy szatyna może uniknęlibyśmy tej dziwnej sytuacji?

- Zamknij się - powiedział Justin z zaciśniętymi zębami. Wszystko co mówili brzmiało jak warczenie, burczeli na siebie zamiast normalnie pogadać. Jak mam być w związku z Justinem i jednocześnie zachować swoje relacje z bratem? Nie chcę pomiędzy nimi wybierać, więc dobrze by było gdyby się ogarnęli i pogodzili.

- Czemu ją tak chowasz? Jest nieśmiała, a może po prostu brzydka? - Justin milczał ale jego oddech zrobił się płytki. Był coraz bardziej wkurzony, chociaż "wkurzony" to w kwestii Biebera kiepskie określenie. - Zresztą nie ważne, nie obchodzi mnie kto jest twoją nową wywłoką. Szukam McCanna.

Zamrugałam energicznie i wbiłam palce w skórę Justina czując nieprzyjemne ściśnięcie w żołądku. Wspomnienie z imprezy Charliego wróciło do mnie jak bumerang, jak słowo daję takiego spojrzenia nie da się zapomnieć.

- A czemu miałbym wiedzieć, gdzie on jest?

- Nie zgrywaj się, - mogłam przysiąc, że Logan się uśmiecha, - przecież wiem, że robisz z nim jakiś interes.

Rozchyliłam usta i poluźniłam uścisk. Justin i McCann? W mojej głowie pytania wybuchły jak seria denerwujących piszczących fajerwerek. Co oni mają ze sobą wspólnego? Przecież kilka tygodni temu dowiedziałam się, że McCann wyjechał i nie miał zbyt szybko wrócić! Co dwie najbliższe mi osoby mają wspólnego z tym dzieciakiem? Nie ma go w okolicy, a ciągle go tu pełno. Cofnęłam się nieco i już chciałam zapytać o co chodzi, gdy poczułam na ramieniu czyjąś rękę. Niemal podskoczyłam w miejscu obawiając się, że to Logan. Nerwowo podniosłam głowę z głupkowatym uśmiechem i odetchnęłam z ulgą widząc Ryana, który wpatrywał się w mojego brata z mordem w oczach. Nie było śladu po tym zwariowanym chłopaku, którego poznałam. Oni wszyscy byli jacyś dziwni i mieli zmiany nastroju jak kobiety w ciąży.

- Nie mam z nim nic wspólnego.

- Co tu się dzieje? - spytał ostro Ryan.

- Nic.

- O'Connell szukasz problemów?

- Uważaj na to co mówisz - warknął Logan. Ryan, który wyszedł na przód cofnął się gwałtownie do tyłu, więc od razu wiedziałam, że mój brat go popchnął. Chłopak zaklął pod nosem i zaczął szarpać się z Loganem. Tak mi się przynajmniej wydawało, bo przecież nic nie widziałam. Justin dyskretnie zaczął się wycofywać, aż w końcu poczułam, że za sobą mam ścianę.

Nie byłam zdenerwowana tylko przez Logana, bardziej interesowało mnie co tą dwójkę łączy z moim bratem i chłopakiem? Wiem, że żaden z nich nie jest grzeczny ale nie są chorzy psychicznie. To znaczy teoretycznie. Ryan otarł usta, z których sączyła się krew. Podejrzewałam, że tak rozłościł mojego brata, że ten przyłożył mu z pięści w szczękę.

- Emily? - powtórzył Justin, gdy wróciłam do rzeczywistości po przypomnieniu sobie tego co działo się dosłownie kilka minut wcześniej. Przełknęłam ślinę nagromadzoną w ustach. Szatyn wyglądał na zmartwionego, patrzył na mnie wielkimi oczami i przyklęknął na podłodze tuż obok mnie zmuszając mnie, żebym na niego spojrzała. Mogę mu ufać? Przygryzłam usta.

- Co robisz z McCannem? - spytałam nie patrząc w jego stronę.

- Nic.

Wkurzyłam się. Skoro nic z nim nie robił to czemu Logan tak powiedział? Czemu miałby kłamać?

- Nie kłam - warknęłam i skrzyżowałam ręce na piersiach. - Nie wierzę ci.

- Emsy uspokój się, nic mnie nie łączy z tym dzieciakiem.

- Więc dlaczego Lo...

- A skąd ja mam to wiedzieć? - Przerwał mi i wstał pośpiesznie ze swojego miejsca. Wytarł ręce o materiał spodni i wywrócił oczami. - Dobrze wiesz ile rzeczy ludzie potrafią wymyślić na czyjś temat.

- Dokładnie - wtrącił się Ryan, - lepsze pytanie jest takie czego twój braciszek chce od McCanna.

Spojrzałam na niego zaraz po tym jak wymienili ze sobą spojrzenia i zagryzłam usta. Faktycznie. To jest znacznie ważniejsze pytanie, ale wcale nie przestawałam zastanawiać się nad tym co łączy Justina z Jasonem. To nie może być przypadek, że ten temat ciągle do mnie wraca. Przypomniała mi się sytuacja, gdy zostałam w domu szatyna i wtedy zadzwonił do niego McCann. Pamiętałam doskonale ten moment.

- Mam dość - jęknęłam z głośnym westchnięciem. Im więcej myślałam tym bardziej miałam po dziurki w nosie życia w ten sposób. Palcami przeczesałam splątane włosy i oparłam głowę o oparcie kanapy. Justin usiadł obok mnie i złapał moją dłoń w swoje duże ręce i też głośno westchnął. Usłyszałam kroki a zaraz po tym zamykane drzwi, to oznaczało, że Ryan nas zostawił. Spojrzałam na szatyna, który wierzchem dłoni przesunął po moim policzku.

- Będzie dobrze Emsy - powiedział i uśmiechnął się lekko starając się przekonać mnie do tego co powiedział.

- Musimy mu powiedzieć jak najszybciej.

Justin wcale nie był zaskoczony tym, że to powiedziałam. Jednak mina, którą zrobił zdecydowanie nie świadczyła o tym, że jest zadowolony z tego co chcę zrobić.

- Justin musimy mu powiedzieć prawdę - powiedziałam zerkając na jego twarz. Nie był zaskoczony, ale zdecydowanie mina, którą zrobił nie świadczyła o tym, że jest zadowolony z tego co chcę zrobić.

- Ale nie teraz.

- To kiedy? Dobrze wiesz, że nie możemy tego tak ciągnąć, ja nie mogę, bo zwariuję.

- Natomiast ty wiesz, że jeśli teraz się wygadasz to możesz się pożegnać z tym wszystkim na bardzo długo.

- Nie prawda.

- Prawda. Wyobraź sobie tylko, powiesz Loganowi, że jesteśmy razem od kilku tygodni. I co zrobi? Uściśnie mi radośnie rękę na mieście? A ciebie uściśnie i może jeszcze nas pobłogosławi? Wiesz jaki jest Logan. Nawet jeśli istnieje możliwość, że się z tym oswoi to zajmie mu to kilka tygodni, może nawet miesięcy.

- Ale... - szukałam w głowie jakiegoś argumentu.

- I pamiętaj, że w piątek wyjeżdżamy, a jak mu teraz powiesz to możesz zapomnieć, że spotkasz się z ojcem czy ze mną.

 Westchnęłam. Justin miał rację, nie mogę nic teraz powiedzieć. Gdy tylko wrócimy w niedzielę do domu zacznę się zastanawiać nad tym jak to dobrze rozegrać, a także jak wyciągnąć wszystko co się da od Justina na temat McCanna. Musiałby być bardzo naiwny sądząc, że tak łatwo odpuszczę ten temat.

- Mam wrażenie, że znasz Logana lepiej niż ja.

Justin spojrzał na mnie i oblizał usta.

- To całkiem prawdopodobne - jakiś uśmiech przemknął przez jego twarz, - byliśmy kiedyś przyjaciółmi.

- Co?!

Rozchyliłam usta gapiąc się na niego jak idiotka. Nie możliwe! Oni? Przyjaźnić się? Nigdy! Nie pamiętam czasów żeby chociażby obdarowywali się łagodnym spojrzeniem.

- Nie sądzisz, że za dużo pytań na dzisiaj?

- Justin!

- Chodź, odwiozę cię, lepiej żebyśmy odpuścili sobie resztę lekcji samoobrony.

- Jak to się przyjaźniliście?

Szatyn podniósł się z miejsca i wywrócił oczami. Wyciągnął rękę i wykonał nią gest jakby trzymał w dłoni jakąś różdżkę i rzucał nią zaklęcie.

- Abrakadabra!

Serio? Serio?! Pacnęłam go w ramię, a on się tylko roześmiał.

- Przyjdzie czas na pytania i odpowiedzi Emsy.

- A żebyś wiedział - odparłam przechodząc obok niego i kierując się do wyjścia. Dostanę odpowiedzi na wszystkie swoje pytania zaczynając od tych związanych z McCannem kończąc na podejrzanej przeszłości łączącej mojego brata i Justina. Bo skoro byli przyjaciółmi, a teraz najchętniej poderżnęliby sobie gardła to musiało się stać pomiędzy nimi coś ważnego. Tylko dlaczego ja nie pamiętam żadnej sytuacji z przeszłości, gdy ta dwójka miała ze sobą jakiś dobry kontakt?

*

Logan wrócił do systemu, w którym bywał w domu tylko po to by coś zjeść, umyć się, przebrać lub ewentualnie przespać. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że to ja byłam tą "dziwką" stojącą za plecami Justina, kusiło mnie, żeby już wszystko z siebie wyrzucić ale wtedy nigdy bym nigdzie nie wyjechała z szatynem. Dlatego ignorowałam Logana tak bardzo jak tylko było to możliwe. Nim się obejrzałam było piątkowe popołudnie, a ja skończyłam pakować swoje ubrania do torby. Weekend z Justinem. Ja i on. Sami. Zagryzłam usta czując dziwną ekscytację. To oznaczało wolne od problemów, od Logana. Będę mogła chodzić z nim za rękę i robić to co robią normalne pary i nie przejmować się tym, że ktoś nas zobaczy. Miałam zamiar spotkać się z tatą w sobotę w pewnej kawiarni około jedenastej, a potem reszta dnia będzie tylko dla nas. I niedziela będzie nasza. Nie mogłam przestać się uśmiechać. Zeszłam na dół po schodach i pożegnałam się z mamą. Była przekonana, że jadę spotkać się z tatą sama. Nikt oprócz Samanthy nie wiedział, że jadę tam z Justinem. Dla taty będzie to niespodzianka, ale on i tak nie utrzymuje kontaktu z mamą, a już tym bardziej z Loganem, więc było mi to zupełnie obojętne. Musiałam przejść wzdłuż ulicy wlecząc na ramieniu torbę ze swoimi ubraniami, a następnie skręcić w lewo i jeszcze raz w prawo. Trafiłam do zaułku, w którym stał już samochód Justina.

To będą najlepsze chwile w moim życiu.

Wystarczy zwykłe czytam :)

• Pójdę do piekła za to, że zawsze piszę, że nowy rozdział będzie szybciej, a zawsze jest później. Ale uwierzcie mi ponad miesiąc bez rozdziału to absolutnie nic, niektórzy czekali pięć na coś nowego na HWW.
• Tutaj macie dowód na to, że  rozdział XXVII ma już kilka stron, ale nie powiem kiedy będzie, bo potem będziecie źli.
• Jeszcze jakieś dwa rozdziały i przygotujcie się na odpowiedzi na wszystkie swoje pytania.
• Yup, to oznacza, że niedługo się pożegnamy z Jemsy :')
• Kocham Was i przepraszam za to, że moja wena ciągle ucieka co widać powyżej (chyba się powtarzam).
• Podpisujcie się proszę w komentarzach :)