Rozdział dziewiąty

Poczułam ciepłe promienie słońca na twarzy. Otworzyłam powoli oczy i zamrugałam kilkakrotnie, by wyostrzyć obraz. Uchyliłam usta ze zdziwienia widząc przed sobą piękny widok. Słońce powoli wyłaniało się zza horyzontu, a jego promienie oświetlało miasto znajdujące się w dole. Chyba znajdowałam się na jakieś skarpie. Wychyliłam się nieco, by dokładniej widzieć małe uliczki i domy, a także jakieś pola. Umarłam? Rozejrzałam się dokładniej. Siedziałam w jakimś samochodzie przykryta swoją własną kurtką, którą wczoraj ubrałam. Chyba jednak wciąż żyję... Miejsce kierowcy było wolne, zmrużyłam oczy zastanawiając się co się stało? Byłam całkowicie zdezorientowana. Ostatnio zdarza mi się to bardzo często.

Pamiętałam, że po tym jak poprosiłam Justina, by odwiózł mnie do domu on kiwnął jedynie głową. To było strasznie głupie, prosić go o coś takiego, ale z drugiej strony nie miałam innego wyboru. Wychodząc z kamienicy czułam się okropnie, szłam potykając się o własne nogi. A potem wsiadłam do samochodu Justina i... tyle? Gdzie on tak właściwie jest? Obejrzałam się do tyłu, a kąciki moich ust delikatnie uniosły się na jego widok. Spał na tylnym siedzeniu z lekko rozchylonymi ustami, z ręką pod głową i podkulonymi nogami. Wyglądał uroczo. Potrząsnęłam głową próbując pozbyć się z myśli tego określenia. To nie było właściwe.

- Justin - mruknęłam wyciągając dłoń w jego stronę. Od razu tego pożałowałam. Ból jaki odczułam przez to jak wczoraj mocno zaciskał palce na moich ramionach był okropny. Zagryzłam jednak zęby ignorując nieprzyjemne uczucie i potrząsnęłam lekko jego ramieniem. Nie zadziałało. Westchnęłam cicho wracając do poprzedniej pozycji. Czemu jestem tutaj, a nie w domu? Sięgnęłam dłonią do kieszeni spodenek, by wyciągnąć swój telefon. Odblokowałam klawiaturę i zauważyłam jakieś nieodebrane połączenia oraz kilka wiadomości od Samanthy. Odetchnęłam z ulgą, że to ona, a nie Logan. Zaczęłam czytać SMSy od swojej koleżanki.

Od: Sam

Byłam u ciebie w domu... Gdzie jesteś?

Od: Sam

Co robisz? xx

Od: Sam

Czemu mam wrażenie, że jesteś z nim? Daj znak życia.

Od: Sam

To nie jest śmieszne, jeśli nie odezwiesz się do rana dzwonię do Logana.

Ostatnia wiadomość sprawiła, że od razu wybrałam numer do niej. Nie obchodziło mnie to, że jest wcześnie. Chciała powiedzieć coś Loganowi. Nie może tego zrobić. Co jej odbiło?!

- Halo? - usłyszałam jej zaspany głos po drugiej stronie.

- To ja - odparłam. Nie chciałam budzić Justina, ale szeptanie od razu zdradziłoby mnie przed Sam, dlatego mówiłam normalnym tonem.

- Emily! - wrzasnęła, przez co odsunęłam telefon od ucha. - Gdzie byłaś?!

- Ja... - szukałam w głowie jakiegoś kłamstwa, ale nie umiałam nic wymyślić. - Wyszłam...

Dziewczyna po drugiej stronie zamilkła, a ja czułam się strasznie zakłopotana. Wszystkie kłamstwa mnie męczyły, nie miałam już sił, by wymyślać kolejne. Nie chciałam jej okłamywać, była dla mnie kimś w rodzaju przyjaciółki, ale z drugiej strony nie chciałam jej niczego mówić. Odwróciłam się gwałtownie słysząc jak Justin porusza się niespokojnie na tyle samochodu. Przełknęłam ślinę, gdy zauważyłam, że jego czekoladowe oczy wpatrują się we mnie.

- Emily nie kłam - mruknęła czarnowłosa.

- Jak mam ci udowodnić, że nie robiłam niczego złego?

- Wiem, że byłaś z nim.

- Niby z kim? - prychnęłam.

- Wiesz o kim mówię Emsy, znam cię - odparła spokojnie. - Logan to twój brat, powinnaś o nim pomyśleć, dobrze wiesz, że jeśli dowie się, że widujesz się z Bieberem zabije go.

- Nie widuję się z nikim! - warknęłam.

- Pogadamy w szkole.

Bezczelnie rozłączyła się, a ja czując narastającą frustrację po prostu rzuciłam swoim nowym telefonem. Czemu Samantha nagle zaczęła się tak interesować moim życiem? W dodatku, czemu mówi takie rzeczy? Logan przecież nic nie zrobi Justinowi! Nie może mu nic zrobić! To nie jego wina, że Smith nas dopasował, to też nie moja wina. Po prostu tak wyszło. A naszą dwójkę łączy jedynie współpraca na jednej lekcji, nic więcej! Jasne, jest cholernie przystojny, ale to nie oznacza, że...

- Kto to był? - spytał przeciągając się leniwie. Nim zdążyłam mu odpowiedzieć przeszedł na siedzenie z przodu. Jestem pewna, że słyszał podniesiony głos dziewczyny.

- Samantha - odparłam cicho.

- Logan mnie nie zabije - uśmiechnął się do mnie pobłażliwie. Miałam rację, że słyszał o czym rozmawiałyśmy. - Prędzej ja pozbędę się jego niż on mnie.

- To nie jest kurwa zabawne! - fuknęłam. Złość znowu we mnie narastała. - Czemu mnie nie odwiozłeś do domu?!

Wywrócił oczami.

- Zasnęłaś.

- Mogłeś mnie obudzić!

- Nie mogłem cię kurwa obudzić! - wrzasnął. Poczułam, że robię się malutka. Wgniotło mnie w oparcie siedzenia, mocno zacisnęłam palce na materiale swojej kurtki. - Myślisz, że nie mam lepszych rzeczy do roboty niż niańczenia jakiejś zwykłej suki?! Wyobraź sobie, że mam! Więc z łaski swojej zamknij się, dopiero co wstałem, a ty się wydzierasz jak popierdolona!

Nie odpowiedziałam mu. Wpatrywałam się w widok rozścielający się przed nami, czując łzy gromadzące się w moich oczach. Znowu będę płakać? Od kiedy jestem taka żałosna? To nie był odpowiedni chłopak dla mnie, ani dla żadnej innej dziewczyny. Nie szanował mnie, nie szanował tego, że jestem człowiekiem i mam uczucia. W normalnych okolicznościach wyszłabym z tego pieprzonego samochodu, ale zamiast tego uparcie siedziałam w tej samej pozycji. Palcem strąciłam jedną łzę, która pojawiła się na moim policzku. Justin nawet nie patrzył w moją stronę, zaciągał się papierosem, którego odpalił za pomocą zapalniczki. Czułam chłodne powiewy powietrza, które wpadały przez uchylone okno. Gdy Justin skończył delektowanie się dymem tytoniowym wsunął kluczyk do stacyjki i uruchomił silnik. Odjechał z piskiem opon. Zapięłam pasy, nie bałam się szybkiej jazdy, ale z tym palantem nigdy nic nie wiadomo. Uraził mnie. Jakim prawem nazywał mnie suką? Prawda jest taka, że nawet się nie znamy. To trochę bolało, jego słowa.

- Emily?

Uspokoił się, ale nie zamierzałam z nim rozmawiać. Mieliśmy przystać na tym co ustaliśmy w bibliotece, prawda? Także znamy się tylko na biologii, nie będę z nim rozmawiać. Wiem, że ciągle zmieniam zdanie, ale nie potrafię trzeźwo myśleć. Odwrócił na chwilę głowę w moją stronę, westchnął głośno i zatrzymał się na boku ulicy. Tak, tu wysiadam. Ucieszyłam się, że nie jest idiotą i nie zajechał pod mój dom, a stanął kawałek dalej. Podniosłam swój telefon, odpięłam pasy i wyszłam. Moje stopy zetknęły się z asfaltem, ponownie poczułam chłodny powiew powietrza. Odwróciłam się, by zamknąć za sobą drzwi. Justin przyglądał się mojej twarzy jakby szukał odpowiedzi na jakieś pytania, które sam sobie zadawał. Nie ważne. To już nie ma znaczenia.

- Przepraszam.

- Co? - wyrwało mi się. To pewnie przez szok jakiego doznałam. Zauważyłam jak na jego policzki wstępują rumieńce. To niesamowite, czyli ten dupek ma jakieś uczucia, a co dziwniejsze rumieni się?! To było dość zabawne.

- Nie będę tego powtarzał - mruknął unikając mojego spojrzenia. - Do zobaczenia później.

- Jesteś niemożliwy!

Zatrzasnęłam drzwi i ruszyłam w kierunku domu. Czułam na sobie jego spojrzenie i jestem pewna, że gapił się na mój tyłek. Działa mi na nerwy.

*

Podciągnęłam rękawy swetra i zaczęłam stukać palcami o aluminiową puszkę.

- Czemu zachowujesz się tak dziwnie Emily?

Spojrzałam pytająco na Nathana, który zadał pytanie. Samantha siedziała u jego boku z surową miną. Patrzyła na mnie jakbym popełniła jakieś przestępstwo. Nie rozmawiałyśmy od porannego telefonu.

- Jestem zmęczona - wyjaśniłam wzruszając ramionami. Musiałam zmienić temat. - Gdzie jest Logan?

- Będzie wieczorem - odparł. - A ty gdzie byłaś wczoraj? Sam mówiła, że była u was w domu, ale nie było cię.

Niech to szlag! Co za wiedźma! Spojrzałam na nią z nienawiścią. Jak mogła mu powiedzieć? Może jeszcze opowiedziała mu całą resztę?! Hamując swoją złość odwróciłam od nich spojrzenie.

- Wyszłam. To takie dziwne?

- Logan mówił, że masz zostać w domu.

Wywróciłam oczami.

- No i co z tego?

- Cześć ludzie! - krzyknął radośnie Charlie dosiadając się do stolika. Chyba właśnie uratował mnie od nieprzyjemnej wymiany zdań.

- Hej - mruknęłam uśmiechając się do niego. Zauważył, że znowu nie wzięłam ze sobą tacy z jedzeniem, więc podsunął mi swoją. Jak zawsze zaczęłam jeść jego frytki, to jedyna rzecz, która smakuje tutaj dobrze. Samorząd szkolny powinien coś z tym zrobić.

- Jakie jaja! - rzucił śmiejąc się w głos. - Słyszeliście plotki?

- Jakie plotki?

- Podobno jakaś klasa robi projekt z biologii, no nie?
Zamarłam. Mój Boże, to się nie dzieje naprawdę. Spuściłam głowę i skupiłam się na jedzeniu, pomimo kurtyny, którą zrobiłam ze swoich włosów ciągle czułam na sobie wzrok Sam.
- I Bieber wpadł do rzeki!

Ryknęli śmiechem. Wszyscy. Sam uśmiechnęła się głupkowato, a ja przytknęłam do ust puszkę z Pepsi. Upiłam kilka łyków.

- Co więcej nie pracują sami!

- Zamknij się - palnęłam, - nikogo to nie obchodzi.

- Mnie obchodzi - odpowiedziała Sam. Dlaczego nagle stała się taką suką? Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. Nie miałam zamiaru tego słuchać, podniosłam swoją torbę z podłogi.

- Jesteście beznadziejni - rzuciłam przez ramię i ruszyłam w kierunku wyjścia. Miałam jedynie nadzieję, że plotki nie dotyczyły mnie, bo jeśli tak, a Charlie właśnie przekaże połowie grupy tę informację... Jestem pewna, że zaraz dadzą znać Loganowi. Wyszłam na korytarz, wyminęłam kilka osób, a potem wbiegłam po schodach na dół. W tej szkole oprócz biblioteki, było jeszcze jedno miejsce, które lubiłam. Gdy znalazłam się na drugim piętrze powędrowałam w stronę szerokiego parapetu, z którego można było zobaczyć cały plac znajdujący się na tyle budynku. Nim zajęłam swoje miejsce poczułam, że mój telefon wibruje. Wyciągnęłam go, bez sprawdzania kto dzwoni wcisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam przedmiot do ucha.

- Emily.

- Tata? - byłam zdziwiona, że do mnie zadzwonił. Nie chciałam z nim rozmawiać. Potarłam palcami skroń i oblizałam usta.

- Wiem, że byłaś wczoraj u Marie.

- Nie chcę o tym rozmawiać - fuknęłam i od razu się rozłączyłam. Tak, to naprawdę genialny pomysł tato, dzwoń do mnie w szkole i tłumacz się z tego, gdzie i dlaczego zawędrował twój penis! Nie obchodziło mnie już to co on czuje. Chodziło o moją mamę i o to, jak mam jej to powiedzieć. Rano nie myślałam za dużo o tej sytuacji, starałam się skupić na czymś zupełnie innym. Na ten temat mogę porozmawiać ze swoim ojcem jedynie twarzą w twarz, w ten sposób się nie wykręci. Znowu odczułam wibracje i w nerwach odebrałam telefon.

- Nie chcę z tobą rozmawiać!

- Wyglądasz tak uroczo, gdy się złościsz.

Odwróciłam się wokół własnej osi szukając tego dupka. Skąd ma mój numer i dlaczego tak do mnie mówi? Czy to nie było jasne, że nasza znajomość nie miała prawa bytu? Czemu on nie potrafił tego zaakceptować?!

- Justin - warknęłam. - Daj mi spokój.

- Mam propozycję.

- Nie obchodzi mnie to.

Już chciałam się rozłączyć, gdy znowu się odezwał.

- Musimy skończyć nasz projekt.

- Od kiedy się tym tak przejmujesz?

Usłyszałam jego chichot.

- Od momentu, w którym Smith powiedział, że mam z tobą współpracować.

- Zabawne.

Denerwowało mnie jego zachowanie. Za kogo on się uważał? Wyzywał mnie, przepraszał, zrobił mi wczoraj krzywdę, a teraz oczekiwał, że będę miła? Nie ma mowy.

- Mówię prawdę piękna...

- Ah - uśmiechnęłam się pod nosem siadając na parapecie, - teraz jestem piękna? Kilka godzin temu byłam suką.

Zaskoczyłam go. Nie byłam taka nieśmiała jakby mogło się to zdawać. Moi rodzice od dziecka powtarzali mi, że nie mogę pozwolić, by ludzie wchodzili mi na głowę. Logan natomiast zawsze mówił, że jeśli ktoś mnie nie szanuje może spierdalać.

- Odebrało ci mowę? - zaśmiałam się. Tym razem to ja byłam górą, w dodatku bez żadnych wyzwisk. Po prostu mówiłam prawdę.

- Przeprosiłem cię.

Wydawało mi się, że mówił przez zaciśnięte zęby.

- Skąd masz mój numer? - odparłam wzdychając. Nie miałam ochoty znowu się kłócić. Ciągle się z kimś sprzeczam. To nie jest normalne.

- Spotkaj się ze mną.

- Zgłupiałeś?

- Musimy skończyć projekt, chodzi mi tylko o to.

- Nie wierzę ci.

Westchnął. Coś mi mówiło, że nie tylko mnie męczy ta rozmowa. Czułam jakby wysilał się na to, by być miłym.

- Czekam na parkingu po drugiej stronie szkoły.

Rozłączył się. Nie wiedziałam, czy mam pójść, czy zostać? Nie potrafiłam zrozumieć jego intencji. Raz miałam wrażenie, że moglibyśmy być ze sobą blisko, a chwilę później chciałam mu wydrapać oczy. Zamknęłam na chwilę oczy.

- Nigdzie nie idziesz Emily - uchyliłam powieki i usta. Samantha stała nade mną. Czemu zaczęła mi matkować?

- Podsłuchiwałaś? - spytałam zaskoczona. - O co ci chodzi Harris?!

- On nie jest dobry.

- Ostatnio wręcz sugerowałaś, że powinnam go poznać!

- Ale zmieniłam zdanie - odparła odrzucając swoje włosy do tyłu.

- Powiesz Loganowi? - pokręciła przecząco głową. - Przysięgnij.

Położyła dłoń na sercu, a potem westchnęła. Przysiadła się obok mnie i spojrzała na mnie swoimi oczami. Wyglądała jakby się przejmowała, jakby naprawdę się martwiła. Zerknęła na moje ramiona, a ja automatycznie zakryłam to miejsce spuszczając głowę.

- Co to jest?

- Nic. Wywróciłam się.

- Kurwa Emily, czy on ci to zrobił?

Teraz dopiero musiałam kłamać. Powinnam zostać aktorką, i zgarniać za to miliony.

- No proszę cię - wywróciłam oczami uśmiechając się głupkowato - byłam wczoraj zobaczyć co robi mój ojciec... znalazłam go u Marie, a potem zaczęłam po prostu biec i... zresztą sama wiesz jak to ze mną jest.

- U Marie? Mówisz poważnie?

Pokiwałam głową. Samantha była jedyną osobą, która oprócz mnie i mojego ojca wiedziała kim jest wspomniana kobieta, chociaż nie znała zbyt wielu szczegółów.

- Przykro mi - uśmiechnęła się słabo. - Myślałam, że jesteś z nim... to głupie. Zachowywałam się okropnie, przepraszam.

Trąciłam ją przyjaźnie w ramię, a w duchu dziękowałam Bogu, że Samantha mi uwierzyła. Co prawda wiedziała, że rozmawiałam z Justinem przez telefon chwilę temu, ale zdawała się być w szoku po udzieleniu jej informacji, że mój tata dalej widuje się z Marie. Podniosłam się ze swojego miejsca.

- Do zobaczenia - rzuciłam przez ramię.

- Chyba nie idziesz się z nim spotkać, co Emsy?

Nie potrafiłam jej odpowiedzieć, więc postanowiłam udawać, że jej nie usłyszałam. Mój umysł walczył z sercem. Wszystkie moje myśli mówiły, że to głupie, a pomimo to zbliżałam się do wyjścia ze szkoły. Chyba zwariowałam. Jestem pewna, że nie chodzi mu tylko o głupi projekt.

______________________________________
Nie wiem skąd się Was tu tyle bierze, ale nie ukrywam, że strasznie mnie to cieszy :) Miałam dzisiaj napad weny i powstało TO, co myślicie? ;)

Wystarczy zwykłe czytam :)