Rozdział piąty

Samantha wstała ze swojego miejsca i ociągając się poszła na tył klasy do osoby, z którą miała pracować podczas całego projektu. Siedziałam z mocno zagryzionymi ustami, wpatrzona w obraz za oknem. Nie wierzyłam, że to się dzieje. Chyba powinnam przestać kusić los, bo w końcu naprawdę tego pożałuję.

Słysząc jak krzesło obok mnie odsuwa się wstrzymałam oddech, nie musiałam na niego patrzeć, by wiedzieć, że niedbale rzucił swój plecak obok ławki, a następnie zajął miejsce. To było strasznie krępujące, nie potrafiłam nawet na niego spojrzeć. W piątek bił się z moim bratem, a teraz mamy udawać, że wszystko jest w porządku? Mamy współpracować? Nie wiem jak to wszystko powiem Loganowi, a muszę to zrobić zanim ktoś, kto mu na mnie donosi wszystko mu przekaże.

- Ekhem? - odchrząknął chłopak, jakby próbując zwrócić na siebie moją uwagę. Powinnam zachowywać się normalnie? Mogłabym poprosić pana Smitha, by zmienił mi parę, ale z nim nie dało się dyskutować na takie tematy, w dodatku był dość przerażający. Wolno odwróciłam się w jego stronę, z wciąż zagryzionymi ustami.

Uśmiechał się. To było dziwne, ba, podejrzane. Od kiedy on się do mnie uśmiecha, co? Przed chwilą wyglądał jakby to co się przydarzyło, było dla niego co najmniej bolesne, a teraz siedzi jak gdyby nigdy nic? No tak... czego miałam się spodziewać po chłopaku, który jest w gangu? Oni wszyscy mają problemy psychiczne!

- Emily? - spytał marszcząc brwi.

- Um, tak? - mój głos brzmiał tak słabo, ale to teraz było moim najmniejszym problemem. Nie chciałam z nim rozmawiać, nie chciałam z nim współpracować, ani być pod ostrzałem spojrzeń zazdrosnych dziewczyn z klasy. Justin uchylił usta, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale przed naszą ławką stanął pan Smith. Położył na ławce ciemnoniebieską teczkę, z której wyciągnął plik kartek.

- To wasza karta pracy - poinformował. - Wypiszcie swoje dane, a potem zapoznajcie się z planem.

Odszedł od nas, choć milion razy bardziej wolałabym, żeby został i mówił o czymkolwiek. Wciąż siedziałam w tej samej pozycji, z rękoma pod ławką i wzrokiem zawieszonym gdzieś nad tablicą. Justin przyglądał mi się przez chwilę, a potem sięgnął po plik kartek. Podsunął mi jedną z nich razem z długopisem.

- Wypisz to.

Chciałam mu powiedzieć, żeby sam to zrobił, ale wiedziałam, że to mogłoby wywołać pierwsze spięcie pomiędzy nami, a nie miałam na to ochoty. Moja pewność siebie chyba postanowiła mnie opuścić, bo gdybym była sobą nie obchodziłoby mnie to, czy będziemy się kłócić czy nie. Chcę wrócić do bycia sobą. Zrezygnowana podniosłam długopis i przyjrzałam się kartce, wypisałam nasze imiona i nazwiska, a także kilka innych bzdurnych danych, które chyba miały zająć nam czas na lekcji.

Wszystko to było krępujące. Jego spojrzenia, to, że z nim siedziałam, to, że miał ostatnio krew mojego brata na swoich pięściach... na samo wspomnienie poczułam dreszcze.

To chyba oczywiste, że nie chcę tu być, nie chcę tu siedzieć. Jak ja to wszystko wyjaśnię Loganowi? Przecież on mi nie uwierzy! Dlaczego ostatnio wszystko idzie w złym kierunku? Najpierw tata i sprawa z jego pieprzoną kochanką, potem Logan i to całe pobicie, a teraz to... Westchnęłam cicho, tłumacząc sobie, że to tylko na jakiś czas, a potem znowu będę siedzieć z Sam i udawać, że go nie znam. Był w gangu, musiałam o tym pamiętać, a kolesie z gangów to perfidni kłamcy. W dodatku jestem przecież siostrą jego wroga numer jeden, więc aktualnie miał idealną okazję, by zrobić mi krzywdę. A co jeśli współpracuje z McCannem? Co jeśli ten dzieciak nie wyjechał? Myśl o jego wzroku, o tym co powiedział w piątek przyprawiło mnie o mdłości. Pochyliłam głowę i zakryłam rękoma oczy.

- O'Connell wszystko okej?

Tak. Bo przecież każdy, kto dobrze się czuje blednie, pochyla głowę i chowa twarz! To oczywiste Bieber! Chciałam zapytać go, czy jest głupi, jednak wdawanie się z nim w dyskusje nie było zbyt mądrym pomysłem, szczególnie, że będę musiała znosić jego obecność, przez kolejne dni. Zrezygnowana pokiwałam głową.

Smith wędrował od ławki do ławki i opowiadał nam, że kiedyś też wykonywał podobne badania. Rozglądając się po pomieszczeniu zauważyłam, że niektórzy się śmiali, a inni rozmawiali. Sama pewnie też rozmawiałabym z Samanthą, ale nie mogę tego robić, bo siedzę z tym... chłopakiem. Powstrzymałam się od obraźliwego epitetu. Nie znasz go Emily, więc nie oceniaj - podpowiadał głos w mojej głowie. Brednie! Nie chciałam słuchać Smitha, nie chciałam tu być. Justin siedział ze znudzoną miną przez krótką chwilę, a potem podniósł głowę i zaczął mi się przyglądać. Przełożyłam swoje włosy na prawe ramię przysłaniając tym samym swoją twarz. Pewnie w innych okolicznościach sama siedziałabym i wlepiała w niego swoje niebieskie oczy, bo Bieber był naprawdę przystojny i pociągający, ale nie mogłam tego robić. Zamiast tego wpatrywałam się w tarczę zegara i obserwowałam jak wskazówki mkną do przodu. W końcu zadzwonił dzwonek, sygnalizujący koniec lekcji. Odetchnęłam z ulgą. Pierwsza lekcja z nim już za mną i co zabawne, praktycznie wcale nie rozmawialiśmy.

*

Wychodząc na korytarz u boku Samanthy wiedziałam, że muszę ją uprzedzić, by nie mówiła nic mojemu bratu. Zachowywała się dziwnie, była chyba bardziej zestresowana cała sytuacją niż ja. Złapałam ją za ramię, wbijając w jej skórę swoje paznokcie, spojrzała na mnie pytająco.

- Ani słowa Loganowi i chłopakom.

Kiwnęła głową. Uśmiechnęła się do mnie pocieszająco poprawiając opadającą z ramienia torbę. Pożegnałam się z nią i ruszyłam w kierunku swojej szafki. Szłam szybko, chcąc się wydostać ze szkoły. Miałam nadzieję, że Logan nie zerwał się z lekcji, a co za tym wrócę do domu jego samochodem. Otwierając metalowe drzwiczki zauważyłam, że obok mnie staje mój partner z biologii. Ignorowaliśmy siebie, ale wiedziałam, że lada moment będziemy musieli zacząć rozmawiać i współpracować. Wyciągnęłam niepotrzebne książki z torby i wsunęłam je na półkę, wymieniając je na te, z których miałam do odrobienia pracę domową. Zabrałam też swoją szarą bluzę i założyłam ją na siebie, a następnie zarzuciłam na ramię torbę. Trzasnęłam drzwiczkami, odwróciłam się i już chciałam zrobić krok do przodu, gdy usłyszałam jego głos.

- Wiesz, że powinniśmy porozmawiać o projekcie?

Przełknęłam głośno ślinę. Naprawdę? Chce rozmawiać? Teraz? Nie mógł zagadać o to w klasie?! Przecież zaraz ktoś pobiegnie do Logana i znowu będę się z nim sprzeczać. Odwróciłam się wolno w stronę Justina. Nie potrafiłam się odezwać, głos uwiązł mi w gardle i choć bardzo chciałam coś powiedzieć, nie potrafiłam.

- O'Connell ja wiem, że ja i twój brat się nie lubimy, ale mamy do zrobienia projekt, więc musimy to obgadać.

- Nie tutaj - wychrypiałam oglądając się we wszystkie możliwe strony, szukając ciekawskich spojrzeń ludzi. Nikt jednak się nie patrzył. - Pogadamy jutro, okej?

- Jasne - mruknął lekceważąco. Jego luzacki styl już zaczął mnie denerwować. Najpierw sam chce rozmawiać, a teraz zachowuje się jak palant. Nie chciałam na niego naskakiwać. - Niby gdzie? Widzę, że nie chcesz ze mną rozmawiać w miejscach publicznych.

Jego głos przepełniony kpiną wcale mnie nie obraził. To chyba normalne, że nie cieszy mnie fakt, że mamy mieć ze sobą kontakt.

- W bibliotece, na lunchu? - rzuciłam. To było miejsce, którego nikt praktycznie nie odwiedzał, w jednej części było miejsce, gdzie spokojnie mogliśmy porozmawiać. Wydawał się być rozbawiony, bez słowa odszedł, a ja znowu poczułam, że zrobiłam z siebie idiotkę.

Nagle uświadamiając sobie co zrobiłam zacisnęłam mocno powieki. Boże, czemu ja jestem taka głupia?! Tak, Emily, spędzisz sobie przerwę z chłopakiem, który jest nienormalny. Nie zdziw się jak spotkasz tam McCanna i umrzesz w szkole. Jesteś idiotką.

__________________

Pewnie oczekiwałyście czegoś dłuższego, szczególnie, że ostatnio były długie rozdziały, ale musiałam nieco zwolnić z akcją i też z tego powodu rozdział w sumie nie jest zbyt wciągający. Szóstka prawdopodobnie w sobotę, już nieco ciekawsza :)

 Wystarczy zwykłe "czytam" ;)

A tak uczę się do matury: klik, klik. Efektem mojej "nauki" jest również nowy szablon. Jakieś opinie, hm? :)